ตรึงใจรัก

" จำไม่ได้เลยงั้นหรือ ?"  ถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ เกินกว่าจะอดกลั้น

"ฮึก! ก็ดี" ได้แต่มองใบหน้าคนที่แสนคนึงหา ที่บัดนี้เย็นชา ไร้ความรู้สึกกับพระองค์ ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด ใบหน้าคนที่พระองค์รู้แล้ว ณ ตอนนี้ว่ารักมากมายเพียงใด แต่ใจเขาไม่มีเค้าเดิมของคนคนนั้นอีกต่อไป ใบหน้าคมสันนั้นโน้มต่ำ อีกนิดเดียวเท่านั้น จมูกจะแตะเเก้มนวล แต่ทว่า

"ถึงจะเป็นองค์หญิงก็ไม่ควรเพ้อฝันเกินไป" กลับเอ่ยวาจาเย็นชา แล้วผละออกไป

หึ! นั่นสินะ เราหวังให้เค้าเป็นใครคนนั้นได้ยังไง เค้าตายไปจากเราแล้ว วิลลันล์ ช่วยจำสักทีเถอะ "โปรดอย่าทรงเข้าใจผิดอีก "

"เราเข้าใจแล้ว ขออภัยด้วยที่เราเข้าใจผิด ขอตัว" จริงสิ จะเป็นคนเดียวกันได้อย่างไร ไม่มีทาง คนคนนั้นไม่มีทางเย็นชากับเราแบบนี้ 

วิลลันล์ เลิกเพ้อฝันซักที ......